Maar... op een geven moment liep ik door een lange straat met hoog gestapelde huizen, Spaanse nieuwbouw. Toen er plots zo'n 10 meter voor mij, met een vlug tempo, een klein zwart hondje op korte pootjes de straat overstak. Dus er achteraan, zo vlug als ik kon op m'n slippers. In het straatje aangekomen natuurlijk geen hond te zien. Jammer... dan maar verder op verkenning. Ik was de straat nog niet verder ingelopen of ja hoor daar staat er een tegen een autoband te piesen. Het was een andere maar dat geeft niets, m'n tweede hond.
En om kwart over elf had ik al met al toch maar even negen honden gefotografeerd. Helemaal te gek en het leuke is dat ik steeds meer gespitst raak op de beestjes...! Maar iets minder is dat ik last krijg van m'n enkels. Het is hier echt steil. Zo erg dat mijn voeten in een stand staan dat ik bang ben dat m'n Achilles zou kunnen knappen. Het is straat in en omhoog en straat uit en weer naar beneden. En dan toch weer eens door hetzelfde straatje naar beneden, want hoorde ik daar geblaf...
Later op de middag nog even wat papier gekocht en YES, vijf honden gespot. Helaas waren er twee die me niet aan wilden kijken en de derde veel te speels, dat was een prachtig log beest. Jammer dat ze niet gelukt zijn, maar al met al elf honden en dat voor twaalf uur. Op de terug weg nog even langs een klein bakkertje en daar een stuk zelf gemaakte cake gekocht. Lekker... dat verdiende ik wel na zo'n lange wandeling.
Op het stoepje voor de deur heerlijk genieten van mijn lekkere cake. Ja, erg he ik zit al op het stoepje en zeg tegen voorbijgangers vrolijk Ola , als een echte Spaanse. Natuurlijk ik zit er niet zomaar he, stel dat er eentje langs loopt. Het wordt al een beetje een verslaving. M'n oren zijn al behoorlijk gespitst of ik nageltjes hoor op de straatstenen of wat gehijg. De straten zijn zulke enorme gehoorgangen dat het geluid van een hond vrij snel te horen is.
Inmiddels weet ik dat er dagelijks een kleine Jack russell door mijn straat gaat. Echt een assootje elke hoek of drol moet door hem besproeit worden om daarna, afzettend met z'n achterpoten, naar de andere hoek of drol door te schieten. Helaas nog geen Jack terwijl ik een tweede stuk cake pak hoor ik door het open keukenraam gehijg... Potverdikke zul je hem hebben, camera gepakt en ja hoor daar is hij dan! Even kijkt hij me aan en schiet vervolgens van hoek naar hoek naar beneden, te laat.
Maar ik wachten op hem, hij komt weer terug. En ja hoor, na enkele minuten hoor ik hem weer en staan we, helaas te ver, oog in oog. Nu heb ik je, dacht ik, dus loop naar hem toe. In de tussen tijd stel ik mijn camera in en piest hij nog eens prins heerlijk over een reeds door hem bepieste drol. Maar hij is zo snel en weet blijkbaar wat ik van hem wil, geen moment kijkt hij me aan en rent mij dan voorbij...! WAT een mormel. Rent snel het doodlopende straatje naast mijn huis in en gaat helemaal achterin nog even lekker zitten schijten. Daarna schraapt hij z'n achterpoten start klaar om, de enige uitweg, via de trap naar boven op te schieten... weer mis.
Nog acht dagen en de tussenstand is eenentwintig.
