Negenentwintig dagen

Vandaag is het negenentwintig dagen geleden dat ik in Spanje aankwam. Vanavond kwam het zo uit dat ik toch maar weer eens ben gaan eten in de pizzeria, waar ik de tweede dag ook had gegeten. Toen dacht ik niet al te vroeg te gaan eten want ja Spanjaarden eten laat. Ik was de enige die daar aan het eten was en om tien uur werd ik toch heus weggekeken. En als je daar zo in je eentje bent op de tweede dag en in de pizzeria dan smaakte je pizza ook helemaal niet lekker.

Maar... vandaag 'n heerlijk, een andere dat wel, pizza gegeten. En nu denkende... jee nog twee dagen en het is de maand voorbij. Het werd na de tweede dag steeds beter, gelukkig, maar nu negenentwintig dagen later is is het jammer dat je voelt dat het afscheid nemen begint.

Bijvoorbeeld de klok die elk kwartier aangeeft wat de tijd is. Een keer kwart over, twee keer half, drie keer kwart voor en zoveel keer de tijd. Het boeiende mij omdat de klokken veel te vertellen hebben in het dorp. Je hoort niet alleen wat de tijd is, maar ook wanneer er een bruiloft is en het lange inluiden van de processie of als er iemand is overleden.
Want deze maand in Callosa zijn er, ik denk inclusief vandaag, ongeveer tien mensen overleden. Je ziet het aan de pamfletten aan de muren en je hoort het aan het droevig luiden van de klokken. Dit gebeurt dan op de avond voor de begrafenis en op de dag zelf. Indrukwekkend dat het luiden zo vaak op de dag gebeurt en telkens met zijn eigen verhaal.
Wat zou ik nog meer missen...? Ik denk toch wel de helder blauwe zee de zon die zo vertrouwd aan de hemel bleef schijnen. Oké op drie dagen na niet, maar de warmte is erg fijn. En bovenal het licht dat zo ontzettend mooi is. En de heldere kleuren.

Het is alweer laat morgen maar eens verder schrijven hoe ik mijn laatste dag ervaar... Welterusten.

Tachtig wat prachtig...!

Het is me vandaag gelukt om weer eens negen honden te fotograferen.
De teller staat nu op TACHTIG...!!!

Maar dit keer heb ik behoorlijk lang moeten zoeken. Zo lang dat ik het bijna ging opgeven. Moe van het wandelen en telkens dezelfde rondjes en dezelfde straatjes met dezelfde mensen. Ik kan echt zeggen dat ik elk straatje in Callosa smal, steil of doodlopend inmiddels op m'n duimpje ken. En ik heb leuke 'Hola vrienden' gemaakt met een aantal oude mannetjes op hun stoepje voor de deur en met de stratenveger. Vandaag was hij zo enthousiast dat hij me al van ver groette. Maar de hondjes liggen niet meer zo voor het oprapen. En kom nu ook vaker hondjes tegen die ik al heb gefotografeerd. Maar ik ben heel blij met de tachtig die ik nu heb verzamelt. En blijf het een leuk idee vinden dat het allemaal honden uit Callosa zijn. En je ziet op de foto zo mooi dat de eerste blik gevangen is.

Vanmorgen ook zo'n prachtige moment gevangen van Scoobie Doo in het park. Hij lag daar, los, lekker op een stok te kluiven. Zijn baasje was druk aan het sms'en en dat gaf mij ongemerkt de ruimte om mijn camera op zijn hond te richten. En plots was de hond gespitst en zag mij staan. Een geweldig gevoel als ik zo'n moment vast leg. Het is een te gekke foto geworden.

En morgen...? Op naar de honderd...